Przypomina on, jak ścisły i konieczny jest związek między ofiarą Chrystusa a ofiarą kapłana. Kapłanowi nie wystarcza ofiarować Ojcu Chrystusa, winien ofiarować i samego siebie, w tej ofierze jedynej ciała Chrystusowego i Jego ciała mistycznego. Przy ołtarzu kapłan jest nie tylko komentatorem „Kościoła i całej ludzkości jaka korzysta z jego modlitw” - jak pisze w jednym ze swoich listów o. Dehon - on nosi świat w swym kapłańskim sercu:

Jakiż wielki akt, jaka święta ofiara! Między Bogiem a kapłanem dzieli się świat. W sercu kapłana jest świat, który cierpi, który błaga, który adoruje; w Sercu Jezusa jest całe niebo, które błogosławi.

Niech zatem wszystkie nasze kapłańskie serca będą, zgodnie ze słowami o. Leona, "przepaścią miłości, modlitwy, miłosierdzia, pokuty".

ks. Franciszek Wielgut SCJ